Blog
Ik houd van verhalen. Daar haal ik vaak mijn inspiratie uit. Op deze pagina schrijf ik zo nu en dan iets.
Lievelingskleuren
Rood en geel waren in mijn beleving lange tijd de mooiste kleuren die er bestonden. Ik kon mijn lievelingskleur nooit kiezen, ze moesten samen en het liefst met een verloop. Helder bloedrood dat overliep in een helder goudgeel. En opeens sloeg dat om en werd het donkerblauw (net iets naar het paarse toe, maar wel echt blauw). Ik weet nog precies het moment dat dit omsloeg. Ik was rond de 9 jaar oud en liep met mijn oma door Vlissingen, in de tijd dat mijn zusje net haar eerste lakschoentjes had gekregen. Die wilde ze al jaren en ze vond ze prachtig. Ik stiekem ook, ze zag er zo elegant uit met die schoentjes!
Maar als gehoorzame dochter van een praktisch ingestelde moeder kon ik dat niet toegeven. Lakschoentjes waren tuttig, niets voor mij. Ik was stikjaloers, maar ik verstopte dat goed, dacht ik.
Mijn oma had het blijkbaar gezien en ik kom daar nu net achter, doordat ik aan die lievelingskleuren denk. We gingen even op een bankje zitten en mijn oma had een cadeau voor mij.
In de verpakking zat een goudgele lak-tas met diep rode en roze stippen...
Ik vond hem afschuwelijk lelijk, het tegenovergestelde van elegant.
Ik wist dat ik dankbaar moest zijn en ik zag de verwachtingsvolle blik van mijn oma. Ik moest iets liefs zeggen, wist ik, maar ik moest huilen. ‘Het zijn toch je lievelingskleuren?’ Vroeg mijn oma. Opeens wist ik heel duidelijk op dat moment op dat bankje dat mijn lievelingskleur donkerblauw was (net iets naar het paarse toe, maar wel echt blauw). Dat heb ik mijn oma verteld. Ik weet niet of ik haar ooit heb bedankt voor de tas of hoe die middag verder ging. De tas is helaas weinig gebruikt.
Tegenwoordig houd ik van alle kleuren en vooral ook de half-bewuste betekenis die ze voor mij hebben. Ik zet ze in mijn tekeningen in, om het beeld te versterken en richting te geven.
Dankjewel oma, soms valt een kwartje blijkbaar pas 32 jaar later.
Laura
12-10-2024
Koeiendans
Sommige oude koeien moeten hoognodig uit de sloot.
Moet je kijken hoe blij ze zijn met hun vrijheid!
De modder in de sloot hield ze stevig vast, dus het kostte wat moeite om de koeien te bevrijden.
Ook waren er zorgen.
Wat zou er gebeuren?
Zouden ze nog op hun poten kunnen staan?
Zou er een woeste stier tussen zitten die alles en iedereen vermorzelt?
Wat zouden de mensen vinden van die loslopende koeien?
Wat zouden ze ermee gaan doen?
Het stille meisje is angstig voor wat komen gaat en voor wat al lang gebeurd is.
Het kleine meisje rent uitgelaten met de koeien mee.
Heerlijk, buitenspelen!
En ik, ik voel me sterk en dankbaar voor alle mooie mensen om me heen.
Ik ben niet meer alleen.
Laura
9-6-2022
Heerlijke herfst
Het is weer langzaam donkerder aan het worden, najaar. Ik houd daar wel van. Onstuimig weer, bladeren aan de bomen kleuren steeds warmer tot ze bruin zijn en een zacht knisperend kleed maken op de grond. De geur van mos en paddenstoelen, zwarte takken tegen een donkerblauwe lucht. Wolkjes van je adem die zich mengen met de vroege ochtendmist en spinnenwebben met dauwdruppels.
Ik maak vaak lange wandelingen en fietstochten door het bos in dit jaargetijde. Ik voel de kou en laat me nat regenen. Ik loop dwars door de modder en dan kom ik weer thuis. Heerlijk, die kilte tegenover de warmte van een lekker dikke trui, een warme deken, een kop thee. Ik steek een kaarsje aan.
Het voelt een beetje duister in mij. Om daaraan te ontsnappen werk ik hard. Ik doe ik mijn best om kalmte uit te stralen. Mijn huis is keurig opgeruimd en ziet er gezellig uit, zo lijkt het niet zo koud en leeg. Het is prima.
En dan gebeurt er iets kleins, iets dat niet past in mijn overzichtelijke glazen wereld, waardoor deze implodeert en de storm binnen waait.
Wat is eigenlijk de binnenwereld en wat de buitenwereld in dit verhaal?
Ik realiseer me dat ik deze herfst nog niet één wandeling of fietstocht heb gemaakt.
Het is tijd om de herfst in te gaan en om het leven te omarmen, licht en duister, kalmte en storm, warm en koud en alles wat daartussen zit.
Ga je mee struinen?
Laura
13-10-2021
Draken en heksen
Ik hou van draken. Ik gebruik ze om speelsheid en onbevangenheid maar ook bedreigingen en gevaren uit te beelden. Soms in mijn tekeningen en vaak in mijn gedachten. De draak lokt uit om mee te gaan op avontuur. Hij neemt je mee op onstuimige tochten, vliegend op zijn rug, naar vreemde landen en andere tijden. Hij heeft humor. De draak houdt van schatten die hij met zijn leven bewaakt. Hij heeft een groot hart. Als jij eenmaal tot zijn schatten behoort zal hij ook jou beschermen.
De draak heeft ook een andere kant. In zijn onbevangenheid kan hij te woest worden en wordt hij eerst, zonder dat hij dat wil, gevaarlijk. Als je tegen hem strijdt wordt hij ziedend van woede en kan hij je vermorzelen met zijn kaken en klauwen of verschroeien met zijn vuuradem. Hij schrikt soms zelf van wat zijn vuur en ongetemde kracht heeft aangericht als het na zo’n strijd stil wordt om hem heen. Dan kruipt hij in zijn grot en rollen de dikke tranen over de schatten die hij nog over heeft.
Wat hij eigenlijk het liefste wil is een maatje. Iemand die bij hem blijft of die altijd weer terugkomt. Iemand die hem waardeert, precies zoals hij is. Met zijn vuur en zijn grote hart en zijn onbehouwen speelsheid.
Er zijn veel draken. Kleine en grote en vaak groeien en krimpen ze. Zo zie ik het.
Ik word niet met alle draken ooit maatjes.
Vandaag kwam ik wat draken tegen en in mijn beleving waren het gevaarlijke draken, draken waar ik tegenover stond. Ik vluchtte gauw, en kwam in een heksenkring terecht. Vriendelijke wijze, heksen waren er, maar ik dacht dat ik een kabouter was. Ik dacht dat de heksen niet gestoord wilden worden door een bange kabouter. Ik had het mis. Ze luisterden naar mijn verhaal van hoe ik geschrokken was en stelden voor om de soeplepel uit de heksensoep te halen en de drakerigste draak er een klap mee te geven, met de bolle kant.
Dat hebben we gedaan (in onze verbeelding natuurlijk...)
Ik was geen bange kabouter, ik was boos en ik was één van de heksen, alleen nog in de leer.
En die draken? Het lijkt me leuk om die te leren kennen.
Laura
8-4-2021
Kerstgroet
Ooit studeerde ik aan de pabo en daar leerde ik een oude kersttraditie kennen: Wichtelen.
Eén van de docenten vertelde een mooi verhaal over een Scandinavische boerenfamilie, die het zwaar had in de koude wintermaanden. Hoe het verhaal precies ging weet ik helaas niet meer, maar het kwam er op neer dat er een kabouter (wichtel) was die de familie hielp door ze het leven net iets makkelijker te maken, zonder dat de familie dat wist. Hij warmde bijvoorbeeld de laarzen op voordat de boer naar buiten ging of hij repareerde iets dat stuk was, nog voordat de familie wist dat het stuk was. De wichtel hoefde daar niets voor terug, maar toen de familie ontdekte wat hij allemaal voor ze deed waren ze erg dankbaar.
De traditie die bij dit verhaal hoorde was dat we door lootjes te trekken één willekeurig persoon toegewezen kregen om te helpen op een manier die deze persoon goed kon gebruiken.
Het idee om het iemand net iets makkelijker te maken zonder dat diegene daar iets van weet inspireerde mij.
Nu is het vijftien jaar later en nog steeds denk ik ieder jaar met kerst weer even aan het verhaal van de boerenfamilie en de kabouter.
Dit jaar ben ik mensen vergeten. Dat vind ik niet tof van mezelf.
Maar wichtelen gaat niet over spijt, het gaat over wat je wel doet en over een soort magische verbinding. Zo vat ik het in ieder geval op.
Als ik nu kind zou zijn in een magische wereld zou ik overal kleine lichtjes ophangen waar je je aan kan warmen en die je laten weten dat de wereld een fijne plek kan zijn, ook nu.
Ik wens je een warme kersttijd toe!
Laura
23-12-2020
